میراث دیجیتال

به نظر شما امروزه دارایی های فیزیکی یک انسان ارزش بیشتری دارد یا دارایی های مجازی او؟

همه ما بلا استثنا دارای دارایی های مجازی هستیم که علاوه بر اینکه دوست داریم از آنها به بهترین شکل نگهداری شود بلکه در اکثر مواقع بر خلاف دارایی های فیزیکی مان نمی خواهیم فرد دیگری از وجود آنها با خبر شود و یا از آنها منتفع شده و سود ببرد. در واقع اسرار مجازیمان را نمی خواهیم شخص دیگری بداند (چه اسراری که ما را از لحاظ مادی متضرر می کند و چه اسراری که در صورت افشا آبروی ما را به خطر می اندازد). میراث دیجیتال خود را با میراث دیجیتال یک دارنده فروشگاه اینترنتی بزرگ و یا یک فرد سیاسی مقایسه کنید!

آیا می دانید با وجود اینکه میانگین سن کاربران فیس بوک 38 سال است اما سالانه حدود 200000 هزار نفر از کاربران آن می میرند؟ منبع

آیا تا بحال به این موضوع فکر کرده اید که اگر روزی به دیار باقی بشتابید چه بلایی بر سر دارایی های مجازیتان می آید؟

آیا دوست دارید بعد از مرگتان همان طور که با دارایی های فیزیکیتان برخورد می شود با میراث دیجیتالتان نیز برخورد شود؟

مسئله اینجاست که مدیران شبکه های و سرویس های اجتماعی تا کنون در رابطه با این موضوع چه سیاست هایی را پیش گرفته اند و آیا این سیاست ها اخلاقی بوده است یا خیر؟

برای اینکه بیشتر با این سیاست ها آشنا شوید نمونه هایی از آنها را ذکر می کنم:

 توییتر:

بعد از مرگ یکی از کاربرانش اطلاعاتش را دیجیتالی کرده و آنها را در اختیار ذینفعان وی می گذارد و بعد حساب کاربری اش را می بندد. برای این منظور اطلاعات زیر باید به توییتر فرستاده شود:

نام کاربری توییتر شخص - کپی گواهی فوت - کپی کارت شناسایی - اطلاعات شخصی و تماس ذینفع

اطلاعات تکمیلی در اینجا

فیس فوک:

حساب کاربری فرد را نمی بندد و اطلاعاتش را در اختیار ذینفعانش قرار نمی دهد. بلکه حساب کاربری را در حالت "یادبود" نگه می دارد تا برای دوستانش به یادگار بماند.

می توان مرگ یک کاربر را در این آدرس اعلام کرد. از شیطنت بپرهیزید (:

جی میل:

در واقع جی میل اطلاعات شفافی از اینکه  اطلاعات کاربری شخص فوت شده را در اختیار ذینفعانش قرار می دهد یا خیرتعیین نکرده است.

می توانید اطلاعات تکمیلی را در این آدرس ببینید.

به نظر من از آنجایی که حریم خصوصی اطلاعات کاربران اینترنت بسیار با اهمیت است و تنها خود فرد است که می تواند اختیارات این دارایی ها را بعد از مرگش تعیین کند، پس باید مدیران شبکه های اجتماعی این امکان را برای کاربران خود فراهم کنند تا خود تصمیم گیرنده در رابطه با این موضوع باشند و به دلیل حساس بودن این موضوع آن را بخشی از ضروریات عضویت کاربران قرار دهند. از طرفی می بایست قانون شفافی برای پیگیری های قضایی بعد از مرگ کاربر وضع شود تا در صورت عدم اجازه دسترسی به اطلاعات بعد از مرگ توسط کاربر، مقامات قضایی بتوانند برای پیگیری جرم ها و سرنخ های احتمالی (مثلاً علت خودکشی یا قتل) به این اطلاعات دسترسی داشته باشند.

با آرزوی سلامتی و طول عمر با عزت برای تمامی دوستان منتظر نظرات گرمتان هستم...