اخلاق فناوری اطلاعات

امنیت اطلاعاتی دانشجویان ب خطر می افتد؟

از سرعت زجر آور و قطع شدنهای پی در پی ک بگذریم، ب چیزی میرسیم ک بیشتر از این دو ممکن است تا ب حال ذهن تمامی دانشجویان دانشگاه صنعتی رو ب خودش مشغول کرده باشه، اونم چیزی نیست بجز نام کاربری و کلمه عبوری ک ب منظور استفاده اینترنت ب دانشجوها داده شده. K

مسلما تمامی شما حتی برای یک بار هم ک شده از ترس مانیتور شدن توسط دانشگاه ب سایتهای مورد علاقه خود نرفتید یا حتی اگه این کارو کردید همراه با ترس بوده.

شاید این امر در سازمانهای دولتی برای کنترل کارمندان امر ب نسبت طبیعیتری باشد اما آیا دانشگاه با یک سازمان دولتی ک ب منظور اعمال اداری طراحی شده فرقی نداره؟

چیزی ک قابل بحثه این موضوعه ک دانشگاه با چ مجوز حقوقی و قانونی این اختیارو داره ک تمامی اطلاعاتی ک دانشجوها و حتی اساتید ردو بدل میکنند رو در اختیار داشته باشه، آیا این کار مجازه؟

اصلا آیا این کار از نظر قانونی فرقی با شنود تلفنی داره؟ آیا استفاده از فضای مجازی اطلاعاتی برای ی دانشجو جزو حریم خصوصی اون محسوب نمیشه؟ امنیت اطلاعاتی دانشجوها با این کار ب خطر نمیوفته؟

آیا مسئولین دانشگاه با این کار ب دنبال هدف خاصی هستند؟ مثلا ثبت اطلاعات دانشجوها برای روز مبادا؟؟!؟!؟!

سوالی ک اینجا مطرح میشه اینه ک آیا باید جلوی این کار گرفته بشه؟ یا خیر، باید ب همین منوال ب ثبت و ضبط اطلاعات دانشجوها در این دانشگاه و شاید دانشگاههای دیگر کشور ادامه داده بشه؟؟؟؟؟

روح الله صادق نسب دوشنبه 19 خرداد 1393 ساعت 23:51

نظرات 5 + ارسال نظر

علی سراج (مدرس) پنج‌شنبه 29 خرداد 1393 ساعت 00:48 http://profs.hut.ac.ir/~seraj/teaching/ITethics/

با سلام. آن چه دانشجوی نویسنده محترم این مطلب توجه نکرده است، آن است که در بسیاری از دانشگاه ها، حتی دانشگاه های بزرگ ایران، و حتی دانشگاه های برتر جهان مانند دانشگاه هاروارد، برای دسترسی به کامپیوترهای دانشگاه از نام کاربری و کلمه عبور استفاده می شود.
اما به نظر بنده مهم ترین مسأله - که در صورت برآورده شدن مشکل تا حد زیادی مرتفع می شود - این است که: باید برای استفاده از اینترنت دانشگاه قوانین و دستورالعمل هایی وجود داشته باشد که صریحا مشخص کند چه نوع فعالیت هایی ممنوع است، و این دستورالعمل را به طور مناسبی در دسترس دانشجویان قرار دهند(اطلاع رسانی). اگر خاطرتان باشد در سوال 14 تمارین اختیاری فصل 4 به طور صریح و نیز در تمارین فصل 5 به طور ضمنی به این مسأله پرداختیم.
دانشجو باید بداند که در چه سایت هایی حق دارد برود، و در چه سایت هایی حق ندارد برود. اشکالی هم ندارد که رعایت قوانین و دستورالعمل ها به طور اتوماتیک توسط دانشگاه کنترل شود. چنانکه در کلاس اشاره شد، در برخی دانشگاه های غربی هم عدم رفتن به سایت های ممنوعه و استفاده از دانلود P2P کنترل می شود.
ممکن است دستورالعملی هم اعلام شده باشد، و ایراد دانشجویان به این باشد که چرا امکان استفاده از اینترنت در دانشگاه محدود به سایت های علمی باید باشد؟ به دلیل سرعت و امکانات کم اینترنت و کامپیوتر در سایت -که شما هم در ابتدای این پست به آن اشاره کردید- به نظر می رسد دانشگاه حق دارد که این امکانات محدود را برای استفاده های بهینه در اختیار دانشجویان قرار دهد و از دانشجویان بخواهد بقیه استفاده ها را در خارج از دانشگاه و با اینترنت شخصی (در خانه و خوابگاه و کافی نت و ...) انجام دهند. البته می تواند این کار را هم نکند و امکانات دانشگاه را در اختیار دانشجویان برای رفتن به هر سایتی -البته سایت های قانونی- هم قرار دهد (این مطلب به فصل محدودیت های گردش اطلاعات مربوط است؛ در حالی ایراد اصلی نویسنده محترم مرتبط با فصل حریم خصوصی است).
اطلاع از سایت های مورد مشاهده دانشجویان با شنود تلفنی مقایسه شده است. چنانکه در کلاس گفته شد، شرکت های خصوصی حتی در امریکا از نظر قانونی اجازه شنود تلفنی کارمندان خود (و پایش سایت های مشاهده شده توسط آنها) را دارند. شما (یا دانشجویان دیگر) می توانید تحقیق کنید که این مسأله در دانشگاه های دولتی و دانشگاه های خصوصی خارجی چگونه است؟ همچنین می توانید تحقیق کنید که آیا قوانین یا دستورالعمل هایی در این زمینه در ایران وجود دارد یا خیر؟

فاطمه روشن سه‌شنبه 27 خرداد 1393 ساعت 13:52

حفظ حریم خصوصی دیگران همیشه یکی از مهمترین و جدی ترین مسئله های افراد بوده و هست. طبیعتا هیچ کدوم از ما دلمون نمی خواد که همه کارهایی که انجام میدیم مورد تجسس و زیرنظر قرار گرفته باشه ، پیرو همین بحث رئیس دانشگاه آزاد اسلامی هم در بخشنامه‌ای به معاونان و مدیران سازمان مرکزی و هیات امنای استان ها، واحدها و مراکز دانشگاهی ، هرگونه بازرسی و یا ضبط و افشای مکالمات تلفنی، استراق سمع و هر گونه تجسس در امور شخصی دانشجویان رو ممنوع اعلام کرد. از طرفی توی مفاد قانون اساسی (اصل 25) هم به صراحت گفته شده که : « هیچ کس حق ندارد... به دنبال اسرار مردم باشد و تجسس از گناهان غیر نماید یا اسراری را که از غیر به او رسیده ولو برای یک نفر فاش کند تمام اینها جرم و گناه است و بعضی از آنها چون اشاعه فحشاء از گناهان بسیار بزرگ است.» پس با توجه به همین تعاریف باید بگیم که اگر همچین کاری تا حالا نسبت به دانشجویان شده خلاف قانون و نقض حریم خصوصی رو میرسونه و به نظر من باید هرچه زودتر افراد خاطی رو از انجام این کار منع کرد و همچنین به حریم خصوصی دانشجویان هم احترام گذاشت.

هومن اسدیان سه‌شنبه 27 خرداد 1393 ساعت 01:47

با احترام نسبت به نگرانی شما از قرار گرفتن شماره دانشجویی دانشجویان به عنوان نام کاربری قابل ذکر است که این رویه در بسیاری از مکان ها به علت دشواری در اختصاص نام کاربری منحصر به فرد به هر شخص انجام می شود و الزاما به منظور شنود کاربران نیست.

میترا قائدی یکشنبه 25 خرداد 1393 ساعت 00:15

متاسفانه علاوه بر این مورد، موارد نقض حریم خصوصی زیادی در این دانشگاه به چشم میخوره، قرار دادن دوربین در اغلب مکان ها، در سلف دختران، در راهروها، آسانسور و غیره که اعتراض تمام دانشجویان رو در بر داره، این کار مسلما نقض حریم خصوصی دانشجویان و اساتید هستش، زیرا دانشگاه محل تحصیل و جمع آوری اطلاعات هستش، و دانشجویان حق دارن به سایتهای موردعلاقه شون برن، حتی فکر می کنم یک چیز طبیعی باشه که دانشجویان علاقه به جمع آوری یک سری اطلاعات غیر درسی داشته باشند و نباید جلوی این حق طبیعی گرفته بشه، و طبق اصل 3-31حریم خصوصی در حقوق شهروندی دکتر روحانی، تعرض به اطلاعات افراد و تفتیش خودسرانه ی آن مجاز نمی باشد.

میترا یزدانی سه‌شنبه 20 خرداد 1393 ساعت 21:41

به نظر من که چک کردن اطلاعاتی که دانشجوها رد و بدل میکنن و سایت هایی که بهشون سر می زنن توسط دانشګاه خیلی ایرادی نداره چه برای کارمندا و چه برای استادا و چه برای ما دانشجو ها !
حتی به نظر من دانشګاه کاملا این حق رو داره که در صورت استفاده بیش از حد نابه جا تذکر هم به اشخاص بده! و این موضوع ربط آنچنانی به حریم خصوصی نداره
چرا ؟
چون اینترنت دانشګاه با اهداف مشخص راه اندازی شده و پر واضحه که این اهداف در راستای رفع نیازهای آموزشیه
در ضمن علی رغم این نظارت ها ، خود من بارها شده که برای چک کردن ګلستان سیستمی توی سایت ګیرم نیومده ! ُ چون خیلی از دانشجوها میان میشینن پای سیستم ها و استفاده های خیلی خیلی غیر درسی و علمی میکنن
برای اون دسته از افراد هم که نګران استفاده از این اطلاعات در روز مبادا هستن هم باید بګم که اونا وظیفه خودشونه که از حریم خصوصی خودشون محافظت کنن و در این مورد خاص راه حل اینه که از اینترنت دانشګاه برای کارهای درسی استفاده کنیم نه وبګردی