آزادی اطلاعات اری یا نه؟
یکی از مهم ترین ارزش هایی که با تصویب قانونای جدید حریم خصوصی به خطر افتاده ، جریان اطلاعاتی هستش که برای دموکراسی و فعالیت مطبوعات ضروریه.
وقتی به افراد اجازه کنترل بیشتر در زمینه اطلاعات اطرافشون رو میدیم یعنی اجازه دسترسی و کاربرد اون توسط عموم محدود میشه.
این قاعده مخصوصا وقتی صحبت درباره ی آدمای خاصه قابل تامل تر میشه! مثلا کسایی که به نمایندگی از مردم سرنوشت افراد رو در دست گرفتن. وقتی تصمیم گیری های سرنوشت ساز براساس اعتماد به افرادی سپرده میشه اما اونا توی زندگی خودشون رفتار و منشی متغایر با اون چیزی که مردم ازشون انتظار دارن انجام میدن آیا همچنان معیا عام حریم خصوصی باید رعایت بشه؟
اگه وزیر دفاع معشوقه‌ای داشته باشه، این امر خصوصی زندگی او تلقی میشه، اما اگه اون معشوقه عامل یک قدرت خارجی باشه، مسأله نفع عمومیه. اگر من سهمی در یک شرکت نفتی داشته باشم، این یک تجارت شخصی محسوب میشه، اما اگه یک مقام حکومتی باشم که مسوول ارائه قراردادهای نفتی به شرکت‌های نفته، سهام‌داری من در اون شرکت به یک منفعت عمومی تبدیل میشه- ولی سایر سرمایه‌گذاری‌هام می‌تونه همچنان خصوصی قلمداد شن. اگه من به لحاظ پزشکی در شرایطی باشم که امکان انجام معادلات ساده رقمی برام دشوار باشه، این یک مشکل شخصیه، ولی اگر مسوول دفتر خزانه شهر باشم این مشکل تبدیل به یک مسأله نفع عمومی میشه
حالا توی جامعه ارزش هایی متعارض و جود دارن که که پذیرش هرکدوم به معنی این نیست که قانون نباید از حریم خصوصی دفاع کنه ! بلکه باید قبل از قانون گذاری باید ارزش ها دقیقا مشخص بشن .
در همین مورد مدیر مرکز اطلاعات الکترونیکی آمریکا دسترسی حکومت به به اطلاعات خصوصی شهروندا و در مقابل عدم دسترسی مردم به اطلاغات کارگذارای حکومت رو به یه آینه تشبیه کرده که فقط مرم توش دیده میشن و بیننده هم مسئولین هستن که فقط مردم رو نظارت میکنن.
با این مثال طرف خاسته بگه که نسبت بین پاسداشت حریم خصوصی و دسترسی آزادانه به اطلاعت باید تامل بیشتری روش صورت بگیره .
منبع :
خودم
مقاله رسانه ها و آزادی اطلاعات از حسن نمک دوستی تهرانی
